|
Mały piesek salonowy jakim był niegdyś maltańczyk od zawsze przyzwyczajany był do bliskiego kontaktu z człowiekiem. Portrety maltańczyka u boku pięknych kobiet zostały uwiecznione na wielu dziełach malarskich (np. z okresu renesansu). Były wiernymi towarzyszami, całym sercem oddanymi swym właścicielom i tak tez pozostało do dziś. Maltańczyk potrzebuje być w stałym kontakcie ze swoim panem i ciężko znosi rozstania. Bardzo tęskni, dlatego nie można go zostawiać samego zbyt długo. Mimo swych niewielkich rozmiarów, maltańczyk to żywe srebro. Energiczny, zawsze skory do zabawy i figli, ruchliwy, ciekawy świata, radosny, zawsze w dobrym humorze, a przy tym niezwykle inteligentny. Potrafi sprytnie wykorzystać słabość właściciela i owinąć go sobie wokół pazurka posyłając swoje anielskie spojrzenie i niewinnie przechylając przy tym główkę. Maltańczyk szybko się uczy, jest posłuszny i w lot rozpoznaje intencje swego pana. Jest wyjątkowo serdeczny, wesoły i sympatyczny również dla przyjaciół domu, a często również dla obcych spotkanych przypadkowo na spacerze. Z reguły uwielbia dzieci. Maltańczyk nie jest typem szczekacza i raczej nie będzie szczekał bez powodu. Zaalarmuje, że ktoś zbliża się do naszego domu, ale zaraz też przywita gościa lawiną słodkich całusów. Uwielbia takie pieszczoty, lubi spokojnie leżeć na kolanach i być głaskanym. Nigdy nie wolno na niego krzyczeć, traktować brutalnie i karcić fizycznie. Jest zbyt wrażliwy. Groźna mina i pogrożenie palcem powinno wystarczyć. O maltańczyku można by powiedzieć w małym ciele, wielki duch! Maltańczyk ma bardzo bogata historię, jednak wskazanie dokładnego miejsca, z którego pochodzi ta rasa jest trudne, gdyż jest ona jedną z najstarszych na świecie. Nazywana ye ancien dogee of Malta rasa powstała już w starożytności, kilka tysięcy lat temu, przypuszczalnie ok. 6000 p.n.e. Znali ją i cenili starożytni Egipcjanie, Grecy i Rzymianie. Wielu sądzi, że rasa ta powstała w basenie Morza Śródziemnego, w pobliżu wyspy Malta. Wiadomo na pewno, że mały biały piesek istniał na tej właśnie wyspie. Jest ona mała, teren ograniczony, tak więc ludzie mieli ograniczone możliwości trzymania zwierząt domowych. Dlatego im zwierzę (pies) było mniejsze, tym lepiej. Wyspa Malta była wówczas strategicznym punktem handlowym, gdyż leży blisko Włoch, a stąd maltańczyk mógł już wędrować do innych krajów europejskich, a także na Środkowy Wschód, do Chin, Japonii i Filipin. Wbrew jednak nazwie, rasa nie wywodzi się bezpośrednio z wyspy. Słowo maltański pochodzi od semickiego słowa malat (czyli zatoka, azyl). Jego rdzeń pojawia się w nazwach wielu nadmorskich miejscowości np. nadadriatycka wyspa Meleda, sycylijskie miasteczko Melita, wyspa Malta. Istnieją także inne źródła podające możliwe miejsca pochodzenia maltańczyka. Mogła być to np. Azja, chociaż mimo istnienia na to pewnych dowodów, dokładne miejsce pobytu maltańczyka na tych terenach jest nieznane (Miki Iveria - The jewels of women). Europejczycy w starożytności wierzyli, że maltańczyk przebywał na wyspach sycylijskich. Grecki geograf i podróżnik Strabon wspomina w 25 r. p.n.e. o wyspie Meleda znanej z białych piesków. Niektóre wzmianki wskazują na pochodzenie maltańczyka z Wysp Kanaryjskich. W świetle powyższych faktów, trudno jest ustalić bezspornie miejsce pochodzenia maltańczyka. Jednak, jako że nazwa Melita wciąż powraca i na podstawie wiarygodnych dowodów na istnienie rasy w krajach basenu śródziemnomorskiego, za ojczyznę maltańczyka uznano właśnie te kraje. Z basenu Morza Śródziemnego, maltańczyk wędrował na wyspy brytyjskie wraz z legionami rzymskimi w 55 r. n.e. Był on prawdopodobnie maskotką wojskowych. Również żeglarze z Egiptu oferowali kupno maltańczyka. Rasa pojawiła się ponownie na dworach angielskich około 1520 roku, a maltańczyk był wówczas pupilem królowej Szkocji Marii Stuart. Importowano je również w czasach Henryka VIII. A prawdziwymi ulubieńcami stały się za panowania królowej Elżbiety I. Królowa dostała maltańczyka wyhodowanego w Turcji. Ludzie wówczas czcili maltańczyka i wierzyli w jego uzdrowicielską moc. Kładli go pod kołdrą u stóp wierząc, że wyleczy ich z bóli reumatycznych. Wiele maltańczyków z Anglii eksportowano dalej do USA, gdzie zwożono je również z Kanady, Niemiec, Francji i Włoch. W całej Europie hodowla maltańczyków rozwinęła się na większą skalę w latach 1800. Z Niemiec i Holandii sprowadzano do Anglii maltańczyki, które niemal wyginęły tam po pierwszej wojnie światowej. W latach międzywojennych ukształtowały się dwa kierunki hodowli (niemieckie i angielskie), które różniły się nieco w standardach. W Polsce najprawdopodobniej pierwsza wzmianka o maltańczyku pojawia się w 1320 r. W 1900r. zorganizowano pierwszą wystawę psów rasowych w Warszawie, na której pojawił się maltańczyk Sułtan. Rasa była dość popularna w okresie międzywojennym, jednak nie istnieją żadne źródła z tego okresu, które mogłyby potwierdzić istnienie choćby jednej hodowli. W latach 30-tych znana była hodowla popularnej aktorki i Miss Polonia p. Marii Malickiej. Posiadała ona suczkę Kasię i jej potomstwo: Trajana, Dulcię i Reksia. Piesek Trajan i suczka z hodowli p. M. Dobrowolskiej z Piotrkowa Trybunalskiego dały prawdopodobnie początek największej i znanej również poza granicami kraju hodowli Biała Chryzantema (zarejestrowana w kwietniu 1953 r.). Właścicielką hodowli była p. Maria Orłowska, która przejęła ją od swojej matki p. Dobrowolskiej. Protoplastką hodowli była suczka Miki. Po II wojnie historię maltańczyka w Polsce udało się częściowo ustalić dzięki kartom rejestracyjnym Oddziału Warszawskiego. Pierwszym zarejestrowanym pieskiem była suczka Psina, a następnie jej potomstwo - dwie suczki, których ojcem był pies Tobiasz. Kolejne maltańczyki, choć zarejestrowane w oddziałach i pokazywane na wystawach, nie otrzymały rodowodów, gdyż istniały zbyt duże braki w dokumentacji dotyczącej ich przodków. W latach 1948-52 Oddział w Warszawie zarejestrował 14 psów i suk, wówczas jeszcze pod nazwą pinczer maltański. Pierwszym maltańczykiem, któremu wydano tam rodowód była suczka Miki II urodzona w 1948 r., a zarejestrowana w Oddziale w 1952. W jej rodowodzie odnajdujemy wspomnianych wcześniej Kasię i Trajana. Oprócz najbardziej popularnej hodowli maltańczyków w Polsce, Białej Chryzantemy, w czasach powojennych istniały jeszcze inne drobne hodowle: Elwi (Warszawa), Biały Aster (Warszawa), Biały Puszek (Katowice), Biała Orchidea (Łódź), La Valetta (Warszawa), Semiramida (Bielsko Biała), Stella Alba (Warszawa), Ze Śnieżnej Mgiełki (Gdańsk), Evander (Warszawa). W hodowli Biała Chryzantema urodziło się wiele championów i interchampionów, a są nimi: Wzorzec FCI Klasyfikacja FCI: Grupa 9 - psy ozdobne i do towarzystwa; Sekcja 1 - biszony i rasy pokrewne; Wzorzec FCI Nr 65 Wygląd ogólny: Niewielki piesek, okryty bardzo długim białym włosem. Elegancki i dystyngowany. Głowa: Średniej wielkości. Długość jej wynosi 6/11 wysokości w kłębie. Długość kufy wynosi 4/11 długości głowy lub 3,7/10. Szerokość pokrywy czaszki między skroniami nie może przekraczać 3/5 długości głowy. Osie podłużne mózgoczaszki i grzbietu nosa są równoległe. Nos: W stosunku do głowy duży. Całkowicie czarny z szeroko rozwartymi nozdrzami. Z profilu front nosa jest pionowy. Sylwetka nosa zaokrąglona. Szerokość mierzona w połowie długości wynosi 72% długości albo 26% długości całej głowy. Grzbiet nosa porośnięty bardzo długim włosem, który łączy się z włosami brody. Wargi i kufa: Wewnętrzne kraje górnej wargi oglądane z przodu tworzą półkole o dużej rozpiętości. Kraje górnej i dolnej wargi muszą być całkowicie czarne. Rowek na nosie rozpoznawalny. Wysokość /głębokość/ kufy wynosi 77% jej długości. Boki kufy równoległe, przód nie całkiem płaski i kwadratowy. Partia podoczna dobrze wymodelowana. Wargi i cała kufa pokryta bardzo długim włosem. Szczęki: Lekkie, normalnie rozwinięte, z łukiem zębowym całkowicie zgodnym, tzn. siekacze szczęki tylną ścianką dotykają do przedniej ścianki siekaczy żuchwy albo górne siekacze stykają się dokładnie z siekaczami żuchwy. Żuchwa na całej długości prosta. Powinna być normalnie rozwinięta, tzn. nie może być ani wysunięta do przodu, ani cofnięta. Uzębienie białe, równe kompletne. Czaszka: Powinna być dłuższa od kufy. Szerokość pokrywy czaszki między skroniami prawie równa długości pokrywy czaszki. Przeciętna różnica między długością mózgoczaszki a jej szerokością wynosi około 3 mm. Puszka mózgowa lekko jajowata. Tył głowy słabo zaznaczony, ledwie wyczuwalny. Pokrywa czaszki z tyłu płaska. Przejście między górną linią nosa a czołem zaznaczają silne łuki jarzmowe. Krawędź czoła słabo zaznaczona, boki czaszki nieco wypukłe. Oczy: Żywe o inteligentnym wyrazie, dobrze rozwarte, nieco powiększone. Obwódki oczu okrągłe, czarne. Powieki okrywają ściśle gałkę oczną. Oko nieco wypukłe, nigdy głęboko osadzone. Oczy oglądane z przodu nie pokazują białka. Barwa tęczówki koloru ciemnej ochry. Uszy: Trójkątne, płaskie, osadzone wysoko i szeroko, powyżej łuku jarzmowego, długość uszu nieco większa niż 1/3 wysokości w kłębie. Maltańczyk o wysokości 22 -25 cm powinien mieć uszy długości około 8 - 8,5 cm. Przylegają one na tyle do głowy, na ile pozwala na to włos na łuku jarzmowym, policzkach i okolicy uszu. Włos czaszki długi, gęsty, nie falisty sięga do szczytu łopatki lub niżej zakrywając całkowicie uszy. Szyja: Mimo obfitych włosów powinna być widoczna nasada szyi przy łopatkach oraz jej górne wygięcie. Długość szyi równa połowie wysokości w kłębie, natomiast obwód szyi równy lub większy od wysokości. Podgardle i rowek pod żuchwą mają napiętą skórę, bez łałoka. Szyja wzniesiona tak jakby głowa była cofnięta. Kończyny przednie oraz łopatki: Długość łopatek równa około1/3 wysokości w kłębie; u maltańczyka o wzroście 22 cm długość łopatki powinna wynosić 7,4 cm. Łopatka ustawiona pod kątem 60 - 63 stopni do poziomu. Ruchy łopatki swobodne. W stosunku do linii poziomej tułowia, przy normalnej postawie psa, łopatki i ramię są nieco ukośne. Ramię nachylone do poziomu pod kątem około 70 stopni, a do linii tułowia prawie równoległe. Długość większa od długości głowy; wynosi około 45% wysokości w kłębie. Górna część ramienia powinna przylegać dobrze do tułowia. Przedramię. Proste, pionowe, silne, słabo umięśnione. Kość w stosunku do wielkości psa silna. Przedramię krótsze od ramienia /u psa wysokości 23 cm, 33%/ wysokości w kłębie. Długość przedniej kończyny do łokcia wynosi 54,04% wysokości w kłębie, u maltańczyka o wzroście 22 cm wynosi 12 cm. Łokcie ustawione równolegle do środkowej płaszczyzny tułowia, czyli nie mogą być silnie przywarte do klatki piersiowej /łokcie skierowane do środka/, ani też nie mogą być odstawione na zewnątrz. Przedramię od łokcia do nadgarstka okryte długim włosem, który na tylnej stronie tworzy chorągiew. Nadgarstek stanowi przedłużenie pionowej linii przedramienia, ruchliwy, bez guzów, powleczony delikatną skórą i tak samo jak przedramię okryty długim, gęstym włosem. Śródręcze: Jest dalszym przedłużeniem pionowej linii przedramienia. Suche, powleczone delikatną skórą, krótkie, proste. Podobnie jak przedramię i nadgarstek okryte ze wszystkich stron długim, gęstym włosem. Łapy: Okrągłe, palce zwarte i wysklepione, między palcami długi, gęsty włos. Opuszki i pazury czarne lub przynajmniej szare. Tułów: Długość tułowia od łopatki do biodra przeciętnie o 8 cm większa od wysokości w kłębie. Dokładniej na 1 cm wysokości przypada 1,38 cm długości. Klatka piersiowa. Pojemna, sięgająca nieco poniżej łokci, żebra beczkowate, mostek długi. Profil tworzy półkole. Obwód klatki piersiowej o 2/3 większy niż wysokość w kłębie. Głębokość piersi 65% wysokości lub co najmniej połowę długości. U maltańczyka o wzroście 23 cm klatka piersiowa powinna mieć następujące wymiary: obwód przy łokciach 37 cm, głębokość 15 cm, przekrój poprzeczny 8,5 cm. Grzbiet. Kłąb wzniesiony nieco poza linię grzbietu, profil prosty. Długość grzbietu prawie 65% wysokości w kłębie. U maltańczyka o wzroście 23 cm długość grzbietu 15 cm. Lędźwie. Dobrze związane z grzbietem. Długość lędźwi wynosi 1/3 wysokości w kłębie i odpowiada szerokości. Tył: Stanowi przedłużenie prostego grzbietu. Szerokość tyłu dochodzi do 1/3 wysokości w kłębie. Brzuch i słabizny. Brzuch miernie podciągnięty, słabizny tej samej długości co lędźwie. Ogon: Osadzony na poziomie tyłu, u nasady bardzo gruby, przy końcu cienki. U maltańczyka o wzroście 23 cm - 14 cm długości. Prawidłowo noszony ogon jest zakręcony tak, by koniec dotykał tyłu. Ogon zakręcony na bok jest tolerowany. Ogon bardzo obficie owłosiony, długi włos opada zawsze na jeden bok i udo przypominając wierzbę płaczącą. Włos na ogonie sięga do stawu skokowego. Kończyny tylne: Uda bardzo muskularne, wypukłe. Długość uda wynosi 39% wysokości w kłębie. Oglądane z tyłu są równoległe do środkowej linii boku tułowia. U maltańczyka o wzroście 23 cm szerokość uda jest o 3 cm mniejsza niż długość. Zarówno po stronie zewnętrznej, jak i wewnętrznej oraz na krajach, okryte długim włosem, który na tylnej stronie uda tworzy chorągiew. Odstęp od opuszek do pięty nieco większy niż 1/3 wysokości w kłębie. Kąt stawu skokowego powinien wynosić 140 stopni. Długość śródstopia równa wysokości stawu skokowego. Kończyny na całej powierzchni pokryte długim, gęstym włosem, który z tyłu tworzy małą chorągiew. Łapy okrągłe, takie same jak poprzednie. Szata: Włos bardzo gęsty, lśniący, ciężki, obfity, jednolity w dotyku, zupełnie prosty, około 22 cm długi. Najdłuższy włos jest równej długości co wysokość w kłębie lub nieco dłuższy. Oprócz połysku, długości i olśniewającej bieli powinien w całości opadać ku ziemi jak ciężki, przylegający płaszcz. Włos nie może być lokowaty, kędzierzawy ani najeżony z wyjątkiem łokci, łap i kolan, gdzie dopuszczalny jest włos kędzierzawy i lokowaty. Umaszczenie: Czysto białe, dopuszczalny odcień kości słoniowej, tolerowane lecz niepożądane słabe cieniowanie koloru jasnopomarańczowego, które wywołuje wrażenie zabrudzonego włosa i uważane jest za wadę. Skóra na całym ciele dobrze przylegająca. Głowa wraz z kufą bez zmarszczek. Szyja bez łałoka. Gdzieniegdzie lub na całym ciele występuje ciemna pigmentacja. Skóra, przede wszystkim na grzbiecie mniej lub więcej intensywnie zabarwiona w kolorze czerwonego wina. Pigment śluzówki i oprawy oka czarny. Opuszki i pazury całkowicie czarne lub przynajmniej ciemne. Wzrost: Psy od 21 do 25 cm, suki 20 do 23 cm. Masa ciała: 2 - 4 kg. Chody: Trucht maltańczyka krótki i bardzo szybki, co robi wrażenie, że piesek się toczy na kółkach. Chód ten nie może w niczym przypominać chodu pekińskiego pieska pałacowego. Wady Nos - poniżej linii grzbietu nosa, wystający poza pionowy front kufy. Nozdrza nie dość rozwarte, małe, brak pigmentu. Ślady depigmentacji nozdrzy. Kufa - krótka lub wąska, wypukła lub wklęsła. Boki kufy zbieżne, tzn. kufa spiczasta, nie dość szeroki front kufy. Wargi - za bardzo lub za mało rozwinięte, zwisające na żuchwę. Połączenie górnych warg w formie odwróconej litery V. Brak delikatnego wymodelowania pod oczami. Uzębienie - przodozgryz powodujący zniekształcenie kufy » dyskwalifikuje. Tyłozgryz » dyskwalifikuje. Zęby krzywo ustawione. Wygięta żuchwa. Zgryz nierówny lub braki w uzębieniu. Mózgoczaszka - Mała, krótka, wąska, okrągła » duża wada. Spłaszczone łuki nadoczne, słabo zaznaczone jamy oczne. Przerost guza potylicznego. Krawędź czołowa słabo zaznaczona, zanikająca. Zbieżność lub rozbieżność osi czaszki i grzbietu nosa. Oczy - Małe lub zbyt wypukłe, jasna tęczówka. Oczy rybie » dyskwalifikują, kształtu migdała lub skośne tzn. nie w poziomie. Entropium lub ektropium (powieki wywinięte lub zawinięte). Oczy osadzone zbyt blisko siebie, zez. Częściowy brak pigmentu na powiekach, całkowity brak pigmentu dyskwalifikuje. Uszy - Grube, za krótkie, wąsko osadzone, twarde na skutek zbytniej masywności, zawinięte, włos krótki. Szyja - Masywna i krótka, kark niedostatecznie wysklepiony. Łałok. Włos nie dość długi. Łopatki ograniczone w ruchach, strome zbyt ukośne lub zbyt krótkie. Przedramię - kościec gąbczasty. Skrzywienie kości strzałkowej » bardzo duża wada. Odchylenie od pionu. Łokcie wychylone na zewnątrz lub do wewnątrz. Śródręcze - Odchylone od pionu, gąbczaste. Łapy - Wydłużone, palce rozwarte, skierowane do wewnątrz lub na zewnątrz, opuszki niekształtne. Niedostateczna pigmentacja pazurów i opuszek. Brak włosa między palcami. Tułów - Zbyt długi lub za krótki. Klatka piersiowa nie dość wysoka, głęboka i szeroka, wąska. Mostek za mało wyrazisty. Chrząstka wygięta do środka, szablasta. Żebra nie beczkowate. Grzbiet krótki, załamanie linii grzbietu za drugim kręgiem. Grzbiet łękowaty, karpiowaty. Lędźwie - wąskie, za długie, wysklepione. Brzuch i słabizny - Brzuch zanadto lub za mało podciągnięty. Słabizny słabo zapadniete. Tył - Wąski, opadający. Ogon - Za długi lub za krótki, nisko osadzony, u nasady cienki, nie zakręcony na grzbiecie, noszony w poziomie lub opuszczony (bardzo duża wada), wykręcony na bok. Włos rzadki lub za krótki. Uda - Kolana odstające, niedostatecznie owłosione. Podudzie - Za małe nachylenie, nie dość owłosione. Staw skokowy - Za wysoki, zbyt rozwarty lub zwarty, wychylony z pionu. Śródstopie - Za długie, wychylone z pionu, wilcze pazury, niedostatecznie owłosione. Szata - Włos matowy, miękki, wełnisty, luźny, lekki, lokowaty lub kosmaty, niedostatecznie przylegający. Skóra - Zmarszczki na czole, łałok. Wady dyskwalifikujące
Osie wzdłużnie czaszki i grzbietu nosa wyraźnie zbieżne lub rozbieżne.
Całkowity brak pigmentu na nosie lub inny kolor nosa niż czarny. Uzębienie - Przodozgryz lub tyłozgryz. Oczy - Obustronny brak pigmentu powiek, obustronny zez. Tułów - Za długi o 2 cm. Długość zależy od wysokości w kłębie. Narządy płciowe - Monorchizm lub kryptorchizm, niedorozwój jednego lub obu jąder. Szata - Włos bardzo krótki, kędzierzawy, falisty. Umaszczenie - Każde inne niż białe z wyjątkiem koloru jasnej kości słoniowej. Dyskwalifikuje nawet najmniejsza plamka. Skóra - Zupełny brak pigmentu na nosie lub na obu powiekach, pazurach, opuszkach. Wzrost - U psów ponad 26 cm lub poniżej 19 cm, u suk ponad 25 cm lub poniżej 18 cm. Chód - Chód pekińczyka lub inochód. |
|
KONTAKT Monika Smyk Szkolna 60/3 44-335 Jastrzębie Zdrój woj. śląskie E-mail: malyksiazeiparis@wp.pl Mobile: +48 668-970-919 |